Wojna peloponeska

Wojna peloponeska to klasyczne dzieło starożytnej historiografii greckiej, pisane prawie „,na gorąco“, – jeszcze w trakcie trwania konfliktu i (zapewne) tuż po jego zakończeniu. Opowiada o przyczynach i dziejach wojny toczącej się w latach 431–404 p.n.e. między Atenami a Spartą o hegemonię w świecie greckim. Obie strony zaangażowały w tę walkę większość greckich miast-państw i ich kolonii od Bizancjum po Sycylię, wciągnęły też sąsiadów: Macedonię i Persję jako sojuszników na różnych etapach konfliktu. Tukidydes skoncentrował się na wiernym przedstawieniu przebiegu wojny. W układzie chronologicznym – rok po roku – opisał z dużą dokładnością działania militarne i dyplomatyczne. Opis ten uzupełnił o prezentacje stanowisk stron biorących udział w wojnie, ukazując ich motywacje, plany polityków i wodzów oraz opinie panujące wśród ludności polis. Czytelnicy uzyskują w ten sposób pełen, naświetlony z różnych punktów widzenia obraz konfliktu. Obecną edycję dzieła uzupełniają: przedmowa profesora Kazimierza Kumanieckiego, ilustracje, mapa całego teatru działań wojennych oraz indeks. Tukidydes (ur. w połowie V w. p.n.e., zm. na początku IV w. p.n.e.), historyk grecki. Ateńczyk, należał do bogatej rodziny arystokratycznej, ze strony ojca był prawdopodobnie wnukiem Miltiadesa i (po babce) potomkiem króla Traków Olorosa. W okresie wojny peloponeskiej został w 424 r. p.n.e. jednym ze strategów, czyli dowódców wojsk ateńskich. Po poniesionym niepowodzeniu skazano go na wygnanie i spędził 20 lat poza państwem ateńskim. Poświęcił się spisywaniu dziejów tej wojny, którą określił jako wielką i ze wszystkich dotychczasowych najbardziej godną pamięci. Zmarł kilka lat po zawarciu pokoju.