Pij ze mną kompot

Pij ze mną kompot – trudno o bardziej przekonujące zaproszenie do lektury najnowszej książki Justyny Bargielskiej. Książki, która – jak sugeruje autorka – jest „zapisem jej randek ze światem”. Utrzymane w dyscyplinie krótkiej formy teksty traktować można jak sprawozdania miłosnych związków z rzeczywistością. Miłosnych, więc pozbawionych jednoznacznych emocji i przewidywalnych puent.

Randkując ze światem, Justyna Bargielska przygląda się współczesnej kulturze, subtelnie ogląda międzyludzkie relacje i towarzyszące im emocje. Wyczytuje nowe znaczenia dawnych biografii, sięga po epizody z prywatnej historii. A wszystko to w charakterystyczny dla niej sposób – w brawurowej językowej formie, z ironią i humorem.

Punktem wyjścia dla tekstów – publikowanych w ostatnich latach m.in. na łamach miesięcznika „Znak”, „Ruchu Muzycznego” i „Charakterów”, a zebranych teraz w Pij ze mną kompot – są często sprawy zwyczajne, wyjęte z codziennej rutyny, łatwe do przeoczenia. Czytelniczki i czytelnicy znajdą tu zarówno rodzinne dialogi, sny, wyimki z cudzej biografii, wspomnienia, jak i fascynację autorki „poetyką memów”.

W Pij ze mną kompot każde spotkanie ze światem może domagać się odnotowania. Warunkiem jest czuła uwaga na detal, ale też zdolność do twórczej „obróbki” wrażeń, myśli i doświadczeń.

Lektura tej książki jest jak rozmowa o życiu przy ulubionym domowym kompocie – wartka i nieprzewidywalna, przynosząca tematy dalekie i bliskie, ale zawsze emocjonalnie angażująca.