Zapiski z nocnych dyżurów

Empatia, uważność i milczenie spotykające się na pograniczu formy i rozmaitych literackich rodzajów w książce Jacka Baczaka "Zapiski z nocnych dyżurów". "Zapiski z nocnych dyżurów" są pierwszą w literaturze polskiej książką, która porusza tematykę Domów Pomocy Społecznej. Jest to opowieść o starości, chorobie i śmierci, poruszająca w przekazie i oszczędna w ocenie. W dobie starzejącego się społeczeństwa, przy jednoczesnym kulcie młodego, pięknego ciała, jest pozycją niezwykle aktualną. Bohaterem "Zapisków z nocnych dyżurów" jest młody pielęgniarz, pełniący funkcję pomocnika w Domu Pomocy Społecznej. Ze swoich codziennych pobytów w tymże ośrodku sporządza notatki, w których pisze o rzeczach, o których nikt wcześniej nie tylko nie pisał, ale nawet nie mówił. Staje się wywiadowcą zdającym relację ze świata Domu Pomocy Społecznej, jako zakładu dla nieuleczalnie chorych ludzi. Przedstawia to miejsce jako świątynię cierpienia, odchodzenia i samotności. Choć w jego słowach nie brak empatii, to nie epatuje zbędną emocjonalnością, nie dodaje wymyślnych komentarzy. Relacja młodego człowieka jest relacją osoby, która nagle uświadomiła sobie, jak niewiele człowiek znaczy i przerażona jest, a po trochu nie do końca potrafi w to uwierzyć, jak kruche i delikatne jest ludzkie życie. "Zapiski z nocnych dyżurów" po raz pierwszy ukazały się w połowie lat 90. minionego stulecia. Wzbudziły wówczas ogromne zainteresowanie i sprowokowały liczne dyskusje. Obecne wydanie ukazuje się w zmienionej wersji i opatrzone zostało posłowiem profesora Dariusza Czai, antropologa kultury i eseisty.