Pilot Sztukasa. Mój dziennik bojowy

Wojna to osobisty dramat żołnierzy, potężna broń, maszyny niosące śmierć, ale przede wszystkim — niszczące, zbrodnicze działanie skierowane przeciwko niewinnym ludziom i historyczne masakry od Oradour po Hamburg, od Buchenwaldu po bombę atomową zrzuconą na Hiroszimę.

Gdy padnie ostatni strzał, wszystkie te tragedie rodzą ogromne zwątpienie, uzasadnioną wściekłość, absurdalne zachowania. Nastaje czas rozrachunków, które nie służą niczemu innemu, jak tylko uwiecznieniu nienawiści… Z tego właśnie powodu tak długo zwlekałem z napisaniem słowa wstępnego. W końcu zwyciężył zdrowy rozsądek. Dlaczego miałbym tego nie zrobić? Czy będę komunistą, jeśli napiszę, że MiG-25 jest być może najlepszym myśliwcem obecnych czasów? Czy stanę się nazistą, jeśli będę podziwiać aerodynamiczną precyzję Messerschmitta 262?

Technika, wiedza, archiwa — oto obszary, do których nie zdoła dotrzeć pragnienie zemsty, o ile nie będą one opanowane przez propagandę. Także godność człowieka, pomijając granice państw, języki i ideologie, oraz w pewnym sensie jego grzeszne oblicze, pozostaje nietykalna. Książka, która próbowałaby bronić metod nazistowskiej zagłady, budziłaby we mnie wstręt i nie miałbym żadnych skrupułów, by sprzeciwić się jej wydaniu. Mimo to cieszę się, że wspomnienia Rudla są dostępne także dla francuskich czytelników. Istnieją książki, których zadaniem jest ukazanie wielkości człowieka. Człowieka, którego bezradne ciało jest udręczone — nieważne, czy występuje on w mundurze koloru khaki, niebieskiego czy ziemistoszarego. Człowieka, który pośród bezlitosnej walki na śmierć i życie wciąż odkrywa w sobie iskrę odwagi, solidarności lub wiary w siebie… We wspomnieniach Rudla zafascynowały mnie nie tyle uczucia, które we mnie wywołał, co ich wartość dokumentalna.

Z fachowego punktu widzenia — ach! już słyszę szyderczy śmiech głupców, którzy nigdy nie siedzieli w samolocie i mimo swojego rzekomego kosmopolityzmu nigdy nie pojmą, że ponad wyznaczającymi granice zasiekami wszyscy piloci z głębokim szacunkiem zgadzają się co do jednego — Rudel był asem niemieckiej Luftwaffe, największym dotychczasowym pilotem bojowym w historii. 2530 nalotów na wroga daje mu niezaprzeczalne prawo do tego tytułu. Pod tym względem jego książka, która zawiera proste opisy operacji i rezygnuje z niepotrzebnych literackich ozdobników, jest wysoce interesująca.

Rozwój taktycznego samolotu bojowego, od 1936 roku w Guadalajarze do 1951 roku w Korei, znacznie zwiększył udział lotnictwa w działaniach wojennych; początkowe, sporadyczne interwencje przerodziły się w codzienne starcia z wrogiem. Z początku sztukasy wykorzystywano w Polsce, a potem we Francji, jako wsparcie walk piechoty i oddziałów zmotoryzowanych. Później stały się nieodłącznym elementem działań zbrojnych. Konieczność ciągłego utrzymania linii oporu, czyli stałego przeciwstawiania się wrogim myśliwcom, sprawiła, że technicy porzucili wreszcie pomysł „prawdziwego samolotu bojowego” i zaczęli pracować nad projektem bombowca. Podobnie było również podczas wojny z Koreą.

Najlepszym przykładem jest historia dowodzonego przez Rudla pułku „Immelmann”. Autor opisuje, że z początku sztukas, Ju 87 był dużym, ale raczej wolnym samolotem bojowym, stosowanym jako „pionowa artyleria” o dużym zasięgu, a później stał się wysoko wyspecjalizowanym samolotem służącym do niszczenia czołgów, pod którego skrzydłami umieszczono dwa działka 3,7 cm. Później, gdy osłabiona Luftwaffe nie była w stanie bronić sztukasów przed atakami myśliwców, pułk „Immelmann” otrzymał samoloty Focke Wulf 190.

Rudel pisze: „Pułk lotniczy przerzucił się na Fw 190. Teraz czas na nasz dywizjon, został wycofany z akcji na osiem tygodni z obszaru znajdującego się w Sächsisch-Regen na tyłach frontu. Piloci Ju 87 przekwalifikowują się tutaj, tak jak w dawnych czasach, jeszcze raz na jednosilnikowy model samolotu. Na dłuższą metę może się to okazać konieczne we wszystkich jednostkach, ponieważ ostatnia seria samolotów Ju 87 stopniowo się wykańcza i nie będzie już produkowana”.