Harald. Czterdzieści lat na Spitsbergenie

Sięgnij po reportaż “Harald. Czterdzieści lat na Spitsbergenie” i przekonaj się sam, jak człowiek o niespokojnej duszy poradził sobie w nowym miejscu.

Współczesny człowiek nie wyobraża sobie życia bez udogodnień, sprzętów elektronicznych i ciepłego łóżka. A jak można sobie poradzić w miejscu, gdzie zostanie tego wszystkiego pozbawiony? Harald Soleim gdy miał 30 lat trafił na Svalbard w 1977 roku. W pierwszej chwili planował zostać tam jedynie rok, później miał zamiar wyruszyć na podbój Ameryki Południowej, ale Kapp Wijk stało się jego domem nie na dwa ani trzy lata, ale aż na czterdzieści lat. Mężczyzna o dość osobliwym wyglądzie zawsze żył tak, jak pragnął, i tak jak jego zdaniem trzeba było. Znany z uporu, nieprzejednania, zyskał ogromną sławę na całym Svalbardzie. To o nim właśnie w fascynujący sposób opowiada w swoim reportażu “Harald. Czterdzieści lat na Spitsbergenie” Birger Amundsen. Lata, które mężczyzna spędził w samotności, bardzo mocno go zahartowały i uczyniły jeszcze bardziej nieustępliwym człowiekiem. Samotnik, który w noce polarne lubił przebywać w swoim towarzystwie, ale latem stawał się duszą towarzystwa. W swojej traperskiej chatce, przez cały swój pobyt na Spitsbergenie, Harald Soleim gościł agentów KGB, a nawet norweską królową oraz światowej sławy pianistę. Mimo trudnego charakteru potrafił zjednywać sobie ludzi.