Diagnostyka laboratoryjna psów i kotów

Niniejszy przewodnik jest skierowany do lekarzy i studentów weterynarii oraz personelu pomocniczego. Zakres przewodnika ograniczyliśmy do psów i kotów, bo to właśnie te gatunki nadal stanowią większość pacjentów w praktykach weterynaryjnych przeznaczonych dla małych zwierząt. Chcieliśmy też mocno zaznaczyć, że koty nie powinny być traktowane jak małe psy.

W pierwszym rozdziale książki zostały wyjaśnione podstawy zastosowania medycyny laboratoryjnej, podsumowane w 10 przykazaniach. Dalej, krok po kroku, przedstawiono najważniejsze techniki laboratoryjne, wyniki mikroskopowe z zakresu hematologii, cytologii oraz badania osadu w moczu.

Krótka analiza najlepszego sposobu korzystania z algorytmów prowadzi do sekcji, w której zamieszczono testy laboratoryjne, tłumaczące różnego rodzaju objawy kliniczne. Wybrane algorytmy obrazują sposób interpretacji lub dalszy możliwy przebieg badań, mających na celu wyjaśnienie zmienionych wyników badań laboratoryjnych.

W ostatniej sekcji, Przeglądzie badań, zaprezentowano najważniejsze testy laboratoryjne. Rozdział krótko podsumowuje wskazania, zawiera wiadomości dotyczące optymalnego materiału próbki, okresu trwałości, różnic gatunkowych u zwierząt, cech analitycznych, takich jak średnie, zaobserwowane błędy i niezbędna do oceny badań sekwencyjnych różnica krytyczna.

Jeszcze nigdy możliwości diagnostyczne nie były tak zróżnicowane jak dziś. W coraz krótszych odstępach czasu udostępniane są nowe testy, urządzenia i metody badań, które zgodnie z danymi producenta są szybsze i lepsze niż te tradycyjne. Labirynt diagnostyczny jest ciągle rozbudowywany. Algorytmy mogą być pomocne jak nić Ariadny. Ale jak wszyscy wiemy, nici - nawet jeśli są nićmi przewodnimi - mogą czasem stać się pułapkami. Jeśli algorytm nie rozwiąże problemu lub jeśli terapia się nie powiedzie, trzeba mieć odwagę, aby powtórzyć od początku proces diagnostyczny. Wymaga to refleksji i niekonwencjonalnego myślenia. Pomocna jest przy tym staranna dokumentacja już przeprowadzonych działań diagnostycznych i terapeutycznych.

W tym miejscu należy wyraźnie zaznaczyć, że prezentowane algorytmy koncentrują się na najczęstszych problemach klinicznych i odpowiadających im możliwościach diagnostyki laboratoryjnej, i dlatego nie obejmują całego spektrum procedur diagnostycznych oraz chorób. Jeśli jednocześnie występuje kilka schorzeń, to dokładność algorytmów również jest ograniczona.