Tematyka moralistyczna w gdańskiej sztuce świeckiej XVI i XVII wieku

(...) W ujęciu Magdaleny Mielnik sztuka ta ma wiele faset, zarówno tych apologetycznych, ukazujących zwłaszcza ideał obywatela i małżonki, jak i satyrycznych, piętnujących przywary, zwłaszcza chciwość, próżność i lubieżność, w szczególności tę obnażoną u mnichów i szlachty polskiej, oraz chłopską gnuśność i pijaństwo. Tak zarysowaną problematykę autorka w sposób erudycyjny i barwny ukazuje w szerokim kontekście europejskim, poprzez wnikliwe studium bibliologiczne precyzyjnie kreśli antyczne i nowożytne źródła literackie gdańskich dzieł moralistycznych, tropi najistotniejsze motywy, w tym błazna, komedianta, a nade wszystko szeroko zarysowane wątki feministyczne.(...)