Trzy kobiety

Nie pamiętam, kiedy ostatni raz jakaś książka podziałała na mnie z taką mocą. Lisa Taddeo jest niezmordowaną reporterką, świetną pisarką i narratorką obdarzoną niemal nadnaturalnym człowieczeństwem. Moim zdaniem to mistrzowski tekst, arcydzieło reportażu na równi ze Z zimną krwią Trumana Capotego – na swój sposób równie trzymająca w napięciu, wstrząsająca i koszmarna. Już teraz wiem, że nigdy nie zdołam zapomnieć o tych kobietach, o ich pożądaniu seksualnym, emocjonalnym cierpieniu, sile i stratach. Zobaczyłam siebie w nich wszystkich. Trzy kobiety to naprawdę wyjątkowa ofiara na rzecz kobiecości.

Ta książka zachwyci was bezpośredniością i pięknem wyrazu, z jakimi autorka przedstawia chaotyczną prawdę o kobiecym pożądaniu. A jednocześnie doprowadzi was do wściekłości, że jest ono tak tłumione, wykorzystywane, okaleczane, niszczone i odbierane kobietom przez społeczeństwo, które nigdy nie przyjęło do powszechnej wiadomości faktów o tym, jakie naprawdę jesteśmy. Zamiast tego seksualizuje nas na wszystkie możliwe sposoby. Będziecie oszołomieni mistrzostwem posługiwania się językiem i intelektualnie czystą, reportażową formą tekstu. Lisa Taddeo przez osiem lat śledziła prywatne życie trzech bardzo różnych bohaterek, a w każdej z nich kryją się potężne, wygłodniałe, twórcze i niszczycielskie moce. Podobne do tych, jakie drzemią we wszystkich kobietach, choć od wieków są one w nas tłumione i poddawane karom. Uważam tę książkę za reportaż roku. Wstrząsająca.

Nieopisanie dobry tekst! Pełen literackiej elegancji reportaż bardziej porywający niż najlepszy thriller. Porusza, wciąga, zaskakuje.

To trudna w odbiorze książka, która łamie serce podczas lektury i zostanie ze mną na długo. Wybitny dokument, wciągający głęboko w psychologię kobiet i seksu, bardziej nieodkładalna od jakiejkolwiek powieści.

Bezkompromisowa wiwisekcja kobiecego pożądania opisana tak poetycko, że zapomniałam, że to reportaż, a nie powieść. Książka Lisy Taddeo to olśniewający, bezwstydny debiut. Dosłownie nie mogłam się od niej oderwać.

To jeden z najbardziej porywających, przekonujących i przeszywająco oryginalnych debiutów, jakie miałem w rękach. Taddeo tworzy portrety pożądania niezwykle piękną prozą i bez żadnych zahamowań, dzięki czemu jej bohaterki mogą być w pełni ludzkie i wspaniale złożone. Nie wyobrażam sobie, że to nie będzie jedna z najgłośniej omawianych i najważniejszych książek roku.

Przejmująca i pełna pasji. Przedstawia epickie tematy w miniaturowych formach. Historie tych kobiet złamały mi serce i wiem, że już o nich nie zapomnę.

Minęły całe lata, odkąd zdarzyło mi się przeczytać coś tak wciągającego, zmuszającego do myślenia, wprawiającego w osłupienie i potrzebnego. Żaden autor nigdy nie zabrał mnie w tak głębokie odmęty świadomości drugiego człowieka. Wciągająca niemal na tołstojowskim poziomie i narkotycznie przyjemna w odbiorze. Napełnia czytelnika jedynym, co naprawdę może nas ocalić: empatią.

Nowa lektura obowiązkowa dla wszystkich kobiet i dla każdego, kto chce je lepiej zrozumieć. Taddeo wysłuchała świadectw pożądania, miłości i traumy swoich bohaterek, a następnie nadała ich historiom polot i poczucie godności na poziomie, który można bez cienia przesady nazwać rewolucyjnym.