Płynąc w ciemnościach

Debiut literacki Tomasza Jędrowskiego "Płynąc w ciemnościach" został wydany w dwóch językach - polskim i angielskim.

Autor odwołuje się do wątku miłosnego z czasów PRL-u, mimo że nie mieszkał w kraju w tamtym czasie. Przeprowadzony wywiad jest jednak więcej niż dobry - wiele miejsc, szczegółów, zachowań, ubiorów i programów związanych z popkulturą jest zachowanych w idealnym stanie i przywoływanych z niewiarygodną lekkością. Oś fabularną stanowi wspomniany wątek miłosny, który opisany jest nader wysublimowanie, bez zbędnych metafor. Autor potrafi świetnie przechodzić z codzienności i szarzyzny za oknem do enklawy, która jest tworzona w domu, prywatnie, powoli i delikatnie. Janusz i Ludwik początkowo bardzo mało ze sobą rozmawiają, a jeśli już, to kłócą się o politykę. Każdy z nich ma zupełnie inną wizję społeczeństwa i państwa, jeden chce, by prywatność została najważniejszym z bastionów Polaków, drugi upiera się, że wszystko powinno być klarowne i transparentne. Przez ich dyskusje przebija pierwiastek wstydu oraz tego, czy dalej nie potrafią się go pozbyć, czy starają się żyć po swojemu za wszelką cenę. Rozkwitająca miłość bohaterów jest czymś, co pojawia się naturalnie, w siermiężnej i szarej Warszawie, w której nikt by nawet nie pomyślał, że można zachowywać się w ten sposób. Przez ten sposób mamy na myśli to, czego żaden z mieszkańców tego miasta nie reprezentuje - szczęśliwie. Książka z pewnością przywoła na myśl pierwszą miłość czytelnika, tę piękną i naiwną, z planami i dalekosiężnymi marzeniami, które chciało się natychmiast wprowadzić w życie. Na uwagę zasługują estetyka słowa, bardzo dobrze skonstruowana fabuła i czytelność przekazu, który w żadnym stopniu nie jest napuszony czy nachalny.