Metoda Segala. O wspólnotowym budownictwie mieszkaniowym

Architektura albo rewolucja pisał Le Corbusier – papież modernizmu. Oczywiście architekci mają takie same możliwości zapobiegania co i wszczynania rewolucji: niewielkie. Mogą natomiast (lecz bardzo rzadko) projektować budynki i cały proces budowy tak, by uświadamiać, że możliwe są inne sposoby projektowania, budowania i mieszkania: bardziej egalitarne i bardziej emancypacyjne. Reszta należy do mieszkańców. Być może najciekawszą spośród takich partycypacyjnych metod budowy, związaną z tworzeniem niewielkich osiedli domów jednorodzinnych, szeregowych i małych budynków wielorodzinnych, przedstawił w latach 70. XX wieku w Anglii Walter Segal.

Metoda Segala*, którą opisuje ta książka, jest sposobem uspołecznionego projektowania i budowy domów, który procesy te traktuje w sposób kompleksowy. Jej główną zasadą jest uproszczenie konstrukcji i technologii budowy budynku tak, by niedoświadczeni budowniczowie – przyszli mieszkańcy – mogli niskim kosztem sami zbudować domy zgodne z indywidualnymi potrzebami i możliwościami. Znajomość takich metod jest dla nas ważna dziś, w Polsce, ponieważ proponuje alternatywne metody zwiększania zasobów mieszkań dostępnych – najrzadszych i jednocześnie najpotrzebniejszych. Znajomość tej metody jest dla nas ważna także dlatego, że możliwa jest ona do zastosowania tu i teraz, co niniejsza publikacja próbuje udowodnić.