Dziewczynka zza zasłony. Uzdrawianie wewnętrznego

Książka "Dziewczynka zza zasłony. Uzdrawianie wewnętrznego dziecka" autorstwa Stelli Veritas-Amare jest publikacją o potrzebach dziecka, a konkretnie o tym, co dzieje się z małym człowiekiem, gdy te potrzeby nie zostają spełnione. Autorka, pisząca pod pseudonimem, przedstawia w książce własną historię. Mówi głosem wewnętrznego dziecka, które wciąż jest ukryte głęboko w niej. Bohaterką jest więc dziewczynka, odrzucona i niekochana, która zasłoną oddziela się od świata. Szuka poczucia bezpieczeństwa. Jej głos zza uchylonej zasłony dobiega jednak niezwykle wyraźnie. To wołanie o uwagę, o poświęcenie jej czasu, o przytulenie, o miłość. Jeśli te potrzeby nie zostaną zaspokojone w dzieciństwie, nieszczęśliwe i zalęknione dziecko pozostanie w nas, dorosłych, na zawsze. I nie będzie łatwo człowiekowi dorosłemu je uspokoić. To o tym właśnie pisze autorka: o problemach dorosłego człowieka, które wynikają z braku miłości i poczucia bezpieczeństwa w dzieciństwie. To nie jest historia jednostkowa. Dorosłych z poranionym dzieckiem w środku jest mnóstwo i wielu z nas rozpozna w bohaterce siebie. Ludzie okaleczeni, ograbieni z poczucia bezpieczeństwa w dzieciństwie zapełniają gabinety psychologów i psychoterapeutów. Publikacja "Dziewczynka zza zasłony. Uzdrawianie wewnętrznego dziecka" jest książką dla wszystkich, którzy mają kontakty z dziećmi - rodziców, wychowawców, pedagogów. Jest to również książka dla każdego, kto nosi w sobie pełne lęku wewnętrzne dziecko. Jej lektura pozwoli lepiej zrozumieć dzieci, a także siebie samego.

Przeżycia bohaterki książki Dziewczynka zza zasłony mówią o ważnych potrzebach psychicznych. Tą najważniejszą jest poczucie bezpieczeństwa. Gdy dziecko nie jest bezpieczne – otula się w zasłonę. Zasłona przemienia się, przybiera inną postać. Dziecko okrywa się i dusi od narastającego lęku. Głos dziecka wypowiedziany w tej książce to wołanie zranionych dzieci i nieuzdrowionych dorosłych. Aby uniknąć zakrywania prawdy o człowieku, Dziewczynka uchyla swą zasłonę i woła: „Pozwólcie dziecku być dzieckiem!”.

Ten zapis przeżyć i doświadczeń nie powstał dla potrzeb literackich. Stanowi wynik procesu terapeutycznego i jest prezentowany odbiorcy w swym pierwotnym kształcie. Stella odważnie pokazuje światu swój ból. Nie można udawać, zasłaniać oczu, zamykać serc przed tymi, którzy cierpią. Potrzebują oni naszej uwagi, troski i pomocy, aby poradzić sobie ze swoimi traumatycznymi przeżyciami.

Małgorzata Anna Gruszka