Proste równoległe

Lata 80. XX wieku w Polsce były trudnym czasem dla artystów. Jedna z bohaterek debiutanckiej powieści Agaty Romaniuk, Wanda, jest już znaną skrzypaczką, kobietą dojrzałą, której życie wcale nie jest łatwe. Druga to Marta - młoda dziewczyna zafascynowana muzyką.Ich losy przenikają się, gdy Marta spędza z rodzicami lato nad morzem. Dziewczyna zostaje uczennicą wybitnej Wandy Krajewskiej, z czasem staje się też jej powierniczką. Dzieli je nie tylko różnica wieku, ale i spojrzenie na życie. Łączy je jedno: wielka miłość do muzyki i skrzypiec. Muzyka jest prawdziwą i niekwestionowaną bohaterką powieści Romaniuk. Muzyka Chopina, Czajkowskiego, Wieniawskiego... Kobiety podejmują różne wybory. Muzyka jest zaborcza, Wanda w jakimś sensie poddała się tej dominacji, chcąc być wielką skrzypaczką, musiała postawić wszystko na jedną kartę. Marta chce pójść inną drogą. Nie jest gotowa rezygnować dla muzyki z osobistego szczęścia. Jak twierdzi, obie z Wandą poruszają się po równoległych, jednak odmiennych torach. Scena, kiedy obie kobiety grają razem Wieniawskiego, jest poruszająca do bólu.Powieść jest świetnie napisana, autorka potrafiła stworzyć zaczarowany nastrój, pełen cudownych dźwięków skrzypiec... Ten dojrzały debiut jest książką, którą bardzo dobrze się czyta, a problemy w niej poruszone są istotne dla każdej kobiety. Realistyczny obraz życia w powojennej Polsce, od lat 50. po 80. XX wieku, dopełnia całość bardzo pozytywnego obrazu.