Kropla nadziei. Seria mazurska. Tom 3

Saga Mazurska jest moim ulubionym cyklem powieści Ka­tarzyny Michalak. Pokochałam głównych bohaterów tej serii całym sercem. Współczułam Natanielowi, kibicowałam Na­talii i trzymałam kciuki za łotra Siergieja, bo choć ma czarny charakter, to ma też złote serce. A Dwór Marcinki – cóż… wierzę głęboko, że są na świecie takie miejsca jak ów dom na Mazurach i tacy ludzie jak jego gospodyni Jadwiga.

Są takie książki, które można nazwać „nieodkładalnymi” i do takich należą niewątpliwie powieści Katarzyny Mi­chalak, z Sagą Mazurską na czele. Te książki wciągają czytelnika od pierwszych stron, porywają w czasie lektury, uwodzą, a po przeczytaniu ostatniej strony – pozostają na długo w pamięci. Dlaczego? Bo dotykają wrażliwej struny w naszych sercach, mówią o ważnych i często trudnych rela­cjach. Opowiadają o ludziach takich jak my, którzy na swój sposób, często niezdarnie, chcą wywalczyć sobie swoje małe szczęście w życiu.

Czy można zaprzyjaźnić się z bohaterami powieściowymi? Jak widać – można, bo sięgając po kolejne tomy Sagi Mazur­skiej, uświadamiałam sobie, że zdążyłam się mocno przy­wiązać do mieszkańców i gości Dworu Marciniki. A nawet za nimi zatęsknić…

Powieści Katarzyny Michalak mają w sobie niezwykły dar przywracania nadziei. W szczęście. W miłość. A przede wszystkim – w drugiego człowieka.