Czerwone żniwa. Tom 2

Czerwone żniwa

Pod nimi płonął ten pierwszy. Dobrze. Źle za to, że do drugiego mieli jednak ponad czterysta metrów, prawie na krawędzi zasięgu. I w połowie przesłaniała go kamienica.

- Spieszcie się!- wrzasnął Topór.

Słychać było już kroki na schodach. Na razie ostrożne. Zalegające na stopniach ciała nauczyły Francuzów cierpliwości.

Czołg drgnął, gdy Marek przykładał oko do celownika. Pancerne monstrum prawie podskoczyło, oddając salwę. Rozległ się grzmot eksplozji, a zaraz po niej huk, to znów zwaliła się część kamienicy. Starają się nie myśleć o tym, czy ktoś z ich plutonu tam oberwał, Marek odczekał, aż opadnie dym po wystrzale. Odliczał odległość na wskaźnikach siatki. Chyba dobrze.

Za jego plecami Topór otworzył ogień. Nic to. Trzeba się skupić. No… Jest.

Tym razem to ON wystrzelił pierwszy, Kicio ledwie sekundę po nim. Marek porzucił bezużyteczny granatnik, chwycił karabin i podbiegł do Topora.

- Gdzie? – Kaszel szarpnął go za ramię, odciągnął. – Za okno! Spieprzaj! Potem daj nam osłonę.

Taki plan ucieczki! Samobójczy…

- Uwaga, granat! – krzyknął Topór, odskakując i ciskając granat w dół schodów. Kopnął drzwi, by je zatrzasnąć i choć tak osłonić się od wybuchu.

Marek rzucił się ku oknu. Eksplozja rozsadziła drzwi, drzazgi posypały się na wszystkie strony. Podmuch obalił Topora. Gdy się podniósł, krwawił z rany nad brwią.

- Drzazgi! – wrzeszczał. – Znowu pieprzone drzazgi!

- Osłona! – upomniał go Kaszel i gdy Topór, klnąc na czym świat stoi, otworzył ogień zaporowy na korytarz, sierżant odpowiedział Francuzom uprzejmie swoim granatem.

Zaraz potem, nie czekając na efekty, obrócił się ku Markowi.

- Jeszcze tutaj, sukinsyny? – wydarł się. – Za okno, już! Wyskoczyli. Pierwsze piętro, co to dla skoczka!