Piołun

Harmonia egzystencji wygodnie mi we własnej skórze z bosymi stopami pomiędzy tym co widziałam i zobaczę w ciszy po wypalonych słowach ciało wciąż moją siłą póki krew krąży zawzięcie od byłam do będę jeszcze wszystko we mnie obecne wiatr – sługa czasu skrzętnie zamienia ciekawość w tęsknotę nie zdążę się zniecierpliwić niech zapisują się dni na stronach moich policzków nie zabraknie słonego tuszu nie przyzwyczajam się do siebie bo świat to jedno z miejsc Mrokiem spowita Ł.L. byłam perłą w muszli jego ramion gdy patrzyliśmy na gasnącą zorzę zawsze wolał noc od dnia przedzieraliśmy się przez najczarniejsze ciemności chcesz zobaczyć więcej szczelnie zamknij oczy śniliśmy we śnie o niewidzialności rozpoznając nasze głosy aż zupełnie stał się częścią mroku już nie budzi go mój krzyk